چرا کریم باقری سرمربی پرسپولیس نمی‌شود

به گزارش “ورزش سه”، زنگ تلفن همراهتان به صدا درمی‌آید و پشت خط مدیرکل یک هلدینگ بزرگ از شما تقاضای قبول پست مدیریت را دارد، پاسختان چیست؟
کدام‌یک کمی تأمل می‌کنیم و توانمندی‌هایمان را با جایگاه مربوطه می‌سنجیم؟ کدامیک پاسخ منفی به مدیرکل می‌دهیم؟ اغلب از این جایگاه اغواکننده نمی‌گذریم به انواع دلایل خود را مستحق این مسند می‌دانیم. در این بین فردی باتجربه و توانمند اگر از قبول پیشنهاد سر باز زند، تعجب اذهان را برمی‌انگیزد!

کریم باقری دومین گلزن تاریخ تیم ملی و شخصیت مأخوذ به حیای فوتبال ایران که می‌توانست با تعداد بازی و گل‌ها بدل به یک مرد بی‌رقیب در طول تاریخ بشود اما او در شرایطی که همچنان شرایط خوبی داشت، در پی ناکامی تیم ملی از صعود به جام جهانی ۲۰۰۲ پیراهن را آویخت و دیگر آن را بر تن نکرد و به جز یک دوره کوتاه در دوران سرمربیگری علی دایی، ترجیح داد نهایتا در بازی ایران – برزیل عنوان بازیکن تیم ملی را برای همیشه آرشیو کند اگرچه او در عرصه باشگاهی همچنان میدان‌دار پرسپولیس بود. 

او پس از آویختن کفش‌هایش به عنوان دستیار در کنار سرمربیان این باشگاه به فعالیتش ادامه داد و هنوز به عنوان قدیمی‌ترین عضو در کادرفنی تیم حاضر است.

شاید از دید هواداران، کریم باقری نقشی فراتر از کنترل نیمکت و بازیکنان نداشته باشد و زمانی که بازی به سمت تشنج پیش می‌رود، این آقا کریم است که بر اوضاع ملتهب با حرکات بدن و زبان چیره می‌شود، نقشی حاشیه‌ای اما بغایت لذتبخش چون اجرای آن به کریم سپرده شده است.

سال گذشته این مربی بنا به دلایلی از همراهی پرسپولیس کنار گذاشته شد، اما در نهایت او به نیمکت برگشت تا شاهد کار خوان کارلوس گاریدو باشد. مربی‌ای که پیش از نیم فصل به علت نتایج ضعیف از سمتش برکنار شد و مدیران و پیشکسوتان سعی کردند با مذاکرات فراوان کریم باقری را مجاب به پذیرش مسئولیت سرخپوشان پایتخت نمایند. 

اما چرا فردی که در بالاترین سطح فوتبال فعالیت داشته به همراه پرسپولیس فینال آسیا را تجربه کرده از قبول تصدی سمت سرمربیگری امتناع می‌کند؟

کریم باقری، نداشتن تجربه کافی و احساس رضایت از جایگاه فعلی خویش را از دلایل عدم پذیرش برمی‌شمارد.
در فوتبال ایران مربی‌ای را نمی‌شناسیم که خود را در قامت سرمربیگری تیم محبوبش تصور نکرده باشد یا مانند دیگران آرزویش را فریاد نزده باشد.

قطعا کریم دلایل دیگری هم دارد که نیازی به بازگویی آن در رسانه‌ها نمی‌بیند اما شاید بتوان دلایل را از شخصیتش بازشناخت، از جمله اینکه او فردی آرام و باوقار است و رفتارش در بازی برابر خیبر خرم آباد که به عنوان سرمربی موقت شاگردانش را هدایت می‌کرد مؤید این مسئله بود، مقوله‌ای که مربیان حاضر در لیگ ایران برخلافش عمل می‌کنند و اذعان دارند در صورت سکوت و سکون قطعا سر تیمشان بریده می‌شود و از کسب نتایج باز می‌مانند!

کریم باقری همیشه مورد احترام مردم و حتی هواداران رقیب بوده است و بی‌دلیل به جایگاه رشک‌برانگیز شاه کریم در قلب هواداران نرسیده است، جایگاهی که در صورت کسب نتایج ضعیف در کسوت سرمربی، سرنگون می‌شود و بازپس‌گیری‌اش در صورت غیرممکن نبودن قطعا زمان (چه مدت زمانی، مشخص نیست) می‌خواهد! 

نورم رفتار هواداران همین است که از اهانت به تشویق علی علیپور می‌رسند یا مانند افشین پیروانی که روزی شعار حیاکن رها کن‌ها گریبانش را گرفته بود پس از ۱۵ سال، این روزها در استادیوم افشین با تعصب خطاب می‌شود.
کریم باقری فردی محتاط است و تمام تلاشش را می‌کند تا از گزند انتقادات و اهانت‌ها دور باشد زیرا که می‌داند حتی درصورت صعود به فینال باشگاه‌های آسیا به عنوان سر مربی پس از چندی ممکن است در ورزشگاه آزادی با پرتاب اشیا او را به در خروج همراهی کنند. 

او فردی است که آرزویش را خوردن قهوه با اریک کانتونا عنوان کرده است. خواسته‌ای که عمق از شخصیت کریم برمی‌دارد که حتی اگر جنجالی بر پا باشد علاقه‌مند است نظاره‌گرش باشد، نه در میان آن!

نویسنده: بهنام احتشام