این تیم ملی و فدراسیون جفتی محتاج تغییرند ؛ خبرنگار مشهور در آرزوی یک انقلاب اساسی + جزئیات

در مورد تیم ملی و نمایشش در نیمه‌های دوم، زنگ خطر به‌صدا در آمده و مهر سکوت زدن به منتقدان با انگ سودجو، فتنه‌گر، ضد ملی، حقیقتا جوابگو نیست.

نگران امروز نیستیم، با توجه به ۴۸ تیمی شدن جام جهانی و گروه فوق آسان، از ابتدا هم نگران نبودیم. نرفتن به جام جهانی ۴۸ تیمی فاجعه محض است با این گروه.

حقیقتا تیم ملی از حیث نتیجه‌گیری عالی کار کرده و ما نگران این بعد داستان نیستیم.

مشکل ما جام جهانی است.

جایی که رقبا ربطی به قرقیز و کره شمالی و امارات ندارند.

جایی که یکی مثل انگلیس می‌آید و ۶ تا می‌زند و می‌رود. جایی که امریکا هم راحت می‌بردمان.

شیک و بی‌حرف اضافه. نمی‌دانم پایان اسفند ۱۴۰۳ کدام اصفهانی در فدراسیون فوتبال رییس است. تاج یا اسلامیان.

یا نفر سوم دیگر.

اما می‌دانم بعید است در جام جهانی ۲۰۲۶ کادر فنی ما این باشد. آنها که زنگ خطر را شنیدند می‌دانند حرفم چیست.

نه آنکه چشم بسته از تیم ملی انتقاد می‌کند راهش صحیح است نه آنکه آویزان رانت است و حمایت می کند.

هر دو به یک شکل، مهوع هستند. نقد کنیم می‌شویم از دسته اول، مدح بگوییم از دسته دوم، آن هم مفت و رایگان!

کار سخت است، حرفه‌ای‌ها هم بعضا دچار اشتباه تشخیص می‌شوند. پس بی‌آنکه سوگیری کنم یک کلمه می‌گویم؛ این تیم برای جام جهانی محتاج یک انقلاب اساسی است. همین.

فدراسیون رانت یا حمایت؟

پرداخت هزینه دادرسی علیرضا بیرانوند از محل پاداش‌های ملی او، اگرچه در ظاهر اقدامی حمایتی به‌نظر می‌رسد، اما از جنبه‌های مختلف قابل نقد است. اولین مسئله، عدالت در برخورد با بازیکنان تیم ملی است.

چرا باید یک بازیکن، به دلیل شهرت یا موقعیتش، از مزایایی استفاده کند که ممکن است سایر بازیکنان یا افراد عادی از آن محروم باشند؟ آیا چنین حمایتی برای همه اعضای تیم ملی، بدون توجه به جایگاه یا نفوذشان، وجود دارد؟ اگر پاسخ منفی باشد، این اقدام به معنای تخصیص نوعی رانت به بیرانوند است.

ثانیاً، استفاده از پاداش‌های ملی برای مسائل شخصی، مانند هزینه دادرسی، جای سؤال دارد. پاداش ملی باید به افتخارات و تلاش بازیکنان در میدان‌های ورزشی مرتبط باشد، نه برای رفع مشکلات شخصی یا حقوقی. این امر می‌تواند پیام اشتباهی به دیگران منتقل کند که موقعیت ملی می‌تواند ابزاری برای منافع شخصی باشد.

همچنین، اقدام فدراسیون در تأیید این درخواست بدون ایجاد شفافیت کامل درباره دلایل و معیارهای این تصمیم، می‌تواند اعتماد عمومی به نهادهای فوتبالی را خدشه‌دار کند.

شفافیت و عدالت در رفتار با بازیکنان و استفاده از منابع ملی، باید اصولی غیرقابل‌چشم‌پوشی باشد.