به گزارش ورزش سه، پرسپولیس در این مسابقه مثل بازی با پاختاکور با گل زودهنگام پیش افتاد اما بازی را به حریف داد و منتظر اشتباه دوم شمس‌آذر ماند اما نمایش تیم گاریدو غیر از دقایقی اندک در حد فاصل گل اول و گل دوم پایین‌تر از حد انتظار بود. پرسپولیس سه امتیاز را گرفت و شاید بسیاری از هواداران و کارشناسان با علی پروین هم‌نظر باشند که بعد از باخت به السد گفته بود برد حتی با بازی ضعیف بهتر از باخت با نمایش برتر است. واقعیت اینکه اتفاق مقابل شمس‌آذر دقیقاً عکس آن چیزی بود که در دو بازی آسیایی مقابل الاهلی و السد اتفاق افتاد اما سؤال اینجاست که با این روش تا کجا می‌توان پیش رفت؟
با قهرمانی‌های متعدد دوران طلایی برانکو و گل محمدی، هواداران پرسپولیس ایده‌آلیست شده‌اند و قهرمانی لیگ کفایت نمی‌کند و خیلی‌ها حتی با در نظر گرفتن سیل مهاجرت ستاره‌ها به لیگ عربستان خواستار موفقیت قاره‌ای هستند اما ایده‌آلیست بودن هواداران و رسانه‌ها از پرسپولیس جدا از مبحث جام و قهرمانی، در بُعد فنی هم اتفاق افتاده و شاید تنها پیروزی در هر مسابقه گروه کثیری از پرسپولیسی‌های قدیمی و جدید را راضی نکند.
با در نظر گرفتن این واقعیت، نمایش پرسپولیس مقابل شمس‌آذر چند ایراد و ابهام اساسی داشت که اصلاً با نتیجه پایانی مسابقه سنخیت ندارد.
اول ادامه تغییرات گسترده در ترکیب اصلی است؛ یک دلیل این حجم از تغییرات می‌تواند چرخش در ارنج برای دوری از مصدومیت‌ها و خستگی ناشی از مسابقات فشرده باشد که به نظر نمی‌رسد این‌گونه باشد. دلیل دوم شاید عدم شناخت کافی گاریدو از اسکواد خودش باشد که بعد از حدود چهار ماه کار با این تیم عجیب و غیر قابل پذیرش به نظر می‌رسد. دلیل سوم تا حدی به دلیل دوم ارتباط دارد و می‌تواند ناشی از آشفتگی تاکتیکی او باشد؛ این یعنی که خوان کارلوس مدام در حال تغییر سیستم و استراتژی در بازی است و به تبع آن ترکیب را تغییر می‌دهد.
نکته مهم دیگر که می‌تواند تا حدی به پایین آمدن کیفیت بازی پرسپولیس نسبت به زمان یحیی و اوسمار پاسخ دهد، استراتژی کلی تیم در روش حمله است. پرسپولیس یحیی چهار سال با فوتبال مبتنی بر مالکیت توپ و البته استفاده از کانال‌های کناری و حرکات ترکیبی موقعیت می‌ساخت، گل می‌زد و برنده می‌شد. حاصل این تفکر رتبه نخست لیگ به لحاظ مالکیت توپ بود که حتی در فصل قهرمان نشدن تیم هم ادامه یافت اما حالا با تغییر مدل بازی تیم و استفاده از پرس شدید و اشتباه خط دفاع حریف یا حملات و ضدحملات سریع، این عنوان از دست رفته است.
البته که دوم شدن در مالکیت توپ چیز بدی نیست و شاید برخی از این اتفاق به عنوان یک جهش تاکتیکی جذاب یاد کنند اما واقعیت اینکه با این کیفیت و باگ‌های ناشی از نواقص این مدل بازی می‌شد به چادرملو امتیاز داد و از شمس‌آذر شکست خورد و شاید تنها تجربه بازیکنان پرسپولیس یا مهم‌تر از آن بی‌تجربگی حریفان مانع از این دو اتفاق تلخ شد.
از سوی دیگر می‌توان در نظر داشت پرسپولیس بعد از دو بازی اول لیگ هرگز گل نخورده و انسجام و موفقیت در فاز دفاع می‌تواند به عنوان دستاورد مثبت تیم گاریدو قابل اشاره باشد اما اگر در فاز حمله ایده‌آلیست باشید یا باید آنقدر منتظر ماند تا بازیکنان پرسپولیس با فوتبال مدل دلخواه گاریدو کاملاً آشنا شوند یا صبر کرد تا این مربی اسپانیایی به ترکیب ایده‌آل و نفرات مد نظر خود برای اجرای این مدل بازی برسد اما نکته اینجاست که اگر این پروسه طولانی و کمی ملال‌آور شود هم میزان انتقادها بیشتر خواهد شد هم ممکن است نتایج دور از انتظاری در همین لیگ خودمان به دست بیاید. همچنین شاید با اتکا به همان آمار موفق در فاز دفاعی، قهرمانی دیگری در لیگ برتر حاصل شود اما در راه موفقیت آسیایی ابهام‌هایی اساسی ایجاد کرده و شاید حسرت پیروزی مقابل ضعیف‌ترین حریفان این تورنمنت (الغرافه، الشرطه، الریان)که اتفاقاً سه مسابقه بعدی پرسپولیس در این تورنمنت خواهند بود هم پابرجا بماند.
در فوتبال ایران که به طور عمومی با کمبود ستاره‌های جوان روبه‌رو هستیم، در اختیار داشتن یک بازیکن جوان و بااستعداد برای هر تیمی نعمت بزرگی محسوب می‌شود. جوانان همیشه نقش کلیدی و تأثیرگذاری بر عملکرد تیم دارند و اگر به درستی مورد توجه قرار گیرند، می‌توانند آینده‌ای درخشان را رقم بزنند. یکی از این استعدادهای درخشان که به تازگی در سطح اول فوتبال ایران به نمایش درآمده، سهیل صحرایی، مدافع راست ۲۱ ساله و جوان تیم پرسپولیس است. او در بازی مقابل تیم شمس‌آذر برای اولین‌بار در ترکیب ثابت قرار گرفت و با عملکرد درخشان خود، به عنوان یک استعداد پنهان معرفی شد.
سهیل صحرایی نه‌تنها در نخستین حضور خود در ترکیب ثابت تیمش موفق به ثبت یک پاس گل شد، بلکه به هم‌تیمی‌های خود اعتماد به نفس و انرژی لازم را نیز انتقال داد. این امر نشان از پتانسیل بالای او دارد که می‌تواند به مرور زمان در تیم‌های بزرگتر و همچنین در سطح ملی فوتبال ایران به کار گرفته شود. سهیل صحرایی با عملکرد خود در این بازی و قبل از آن در برابر السد، نوید تولد یک بازیکن بااستعداد و استاندارد را در پست دفاع راست به سرخپوشان داد. البته به عنوان یک مدافع راست آینده‌دار، او نیاز دارد که به درستی مورد حمایت قرار گیرد و از توانایی‌هایش در زمین بازی بهره‌برداری شود.
گاریدو هم به عنوان یک مربی اروپایی و اسپانیایی نشان داد قدرت ریسک‌پذیری روی بازیکنان جوانش را دارد و شاید اگر هر مربی داخلی دیگری بود، در دیدار حساس مقابل السد احتمالاً میلاد محمدی را به سمت راست خط دفاع منتقل می‌کرد و وحید امیری را در دفاع چپ بازی می‌داد تا بازیکنی مثل فرشاد احمدزاده را به ترکیبش اضافه کند اما گاریدو با یک ریسک‌پذیری بالا روی صحرایی حساب کرد که اتفاقاً او نیز جواب اعتماد مرد اسپانیایی را به خوبی داد.
نکته مهم این جوانگرایی آنجاست که بازی دادن به این سبک بازیکنان نه‌تنها برای خود آنها مفید است، بلکه باعث پیشرفت تیم و به صورت کلی فوتبال کشورمان خواهد شد چراکه در دنیای فوتبال، هر جوانی می‌تواند روزی ستاره‌ای در آسمان ورزش شود.
محمد قراگزلو
