اگر در غرب و دوران جنگ سرد بزرگ شده باشید، به خوبی از وحشت بالقوه جنگ هسته ای در آن دوران آگاه هستید. فیلم‌ها، سریال های تلویزیونی و درگیری‌های جهانی باعث شد دانش‌آموزان آمریکایی تمرین‌های مخفی شدن و پناه گرفتن را انجام دهند، به این امید که راهی برای زنده ماندن از انفجاری هسته ای در همان مجاور پیدا کنند. این ترس برای کودکان بسیار بزرگ بود، اما چیزی که بزرگسالان می‌دانستند این بود که جنگ هسته‌ای محتمل نیست، زیرا سلاح‌های هسته‌ای مدرن سلاح هایی هستند که در صورت استفاده نشدن بهتر هستند تا استفاده شدن.
برای این منظور، ایالات متحده سیاستی به نام تخریب تضمین شده متقابل یا MAD را تصویب کرد. این سیاست اساساً حول محور سه‌گانه هسته‌ای (Nuclear Triad) می‌چرخید، سیاست استفاده از زیردریایی‌های هسته‌ای کلاس اوهایو، بمب‌افکن‌های استراتژیک مانند B-21 Raider و موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) در نقاط مختلف خاک ایالات متحده و در سرزمین‌های متحد. برنامه MAD تضمین می کرد که اگر اتحاد جماهیر شوروی با سلاح‌های هسته‌ای به ایالات متحده حمله کند، آنها نیز همان سلاح‌های هسته‌ای را دریافت خواهند کرد، و از آنجایی که هیچ‌کس نمی‌خواست واقعاً به جهان پایان دهد، هزاران سلاح هسته‌ای بدون استفاده باقی ماندند.
این روزها دیگر با همان اندازه ترس و وحشت از سلاح های هسته ای صحبت نمی شود، اگرچه ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه مدام به دنیا یادآوری می کند که این سلاح ها را در اختیار دارد. برای ایالات متحده، بسیاری از سیلوهای موشک های بالستیک قاره پیما بسته و برچیده شدند، در حالی که سایر جنبه های سه گانه هسته ای از طریق معاهده استارت و موارد دیگر با کاهش عمدتاً کمی مواجه شده اند. این موضوع باعث شده برخی از خود بپرسند که نیروی هوایی ایالات متحده در حال حاضر چند فروند موشک بالستیک قاره پیما دارد و چه تعداد از آن ها عملیاتی هستند؟ جواب کمی حیرت انگیز است زیرا ایالات متحده در حال حاضر ۴۵۰ سیلوی موشک های بالستیک قاره پیما دارد که به طور ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته آماده هستند.
نیروی هوایی ایالات متحده چه نوع موشک های بالستیک قاره پیمایی در اختیار دارد؟
نیروی هوایی ایالات متحده مسئول نگهداری و عملیاتی نگه داشتن ذخایر عظیم ICBM های پراکنده در سراسر کشور است. بیش از ۴۰۰ فروند موشک LGM-30 Minuteman III در ناوگان هسته ای زمین پایه ایالات متحده وجود دارد که دائماً به آن ها رسیدگی می شود تا آماده عملیات باشند، و آنها بخش عمده ای از نیروی هسته ای مستقر در زمین ارتش ایالات متحده را تشکیل می دهند که از سال ۱۹۵۹ بدون توقف در حال فعالیت است. این موشک ها توسط چندین واحد نیروی هوایی ایالات متحده نگهداری می شوند، اگرچه در واقع موشک های بیشتری وجود دارد. از آنجایی که ایالات متحده دارای ۴۵۰ سیلو ICBM است، سیلوهایی وجود دارند که از آنجا می توان آنها را مستقر و آماده پرتاب کرد.
موشک بالستیک قاره پیمای سه مرحله ای Minuteman III یک موشک غول پیکر با برد بیش از ۹,۶۰۰ کیلومتر است. پس از پرتاب، سرعت آنها به ۲۴,۰۰۰ کیلومتر در ساعت می رسد که برابر با ۲۳ ماخ است و حداکثر سقف پرواز آن به ۱,۱۲۰ کیلومتر می رسد. این قابلیت ها باعث می شود که این موشک ها تا قبل از رهاسازی کلاهک های هسته ای خود، خارج از برد دفاع هوایی پرواز کنند. موشک های فعلی Minuteman III در سال ۱۹۷۰ توسعه یافته و مستقر شده و از آن زمان تاکنون در خدمت هستند.
در سال ۲۰۲۹ یک طرح نوسازی برای جایگزینی این موشک های تقریبا ۶۰ ساله و همزمان ارتقاء سیلوهای محل نگهداری آنها آغاز خواهد شد. موشک های جدید توسط شرکت نورثروپ گرومن ساخته خواهند شد و Sentinel نام دارند. موجودی فعلی موشک ها در چندین سایت نگهداری می شوند، از جمله پایگاه نیروی هوایی وارن در وایومینگ، پایگاه نیروی هوایی مالمستروم در مونتانا و پایگاه نیروی هوایی مینوت در داکوتای شمالی. در مجموع، بیش از ۱۰۰۰۰ پرسنل ذخایر ICBM های ایالات متحده را مدیریت می کنند.
ایالات متحده استفاده از موشک های بالستیک قاره پیمای LGM-25C Titan II را در سال ۱۹۸۷ به دلیل شروع نوسازی موشک های هسته ای زمین پایه خود متوقف کرد. این موشک ها فوق العاده بزرگ بودند و همه سیلوها به جز یک سیلو، سایت ۵۷۱-۷، تخریب شد. تنها سیلو باقی مانده به موزه موشک تایتان تبدیل شد که حاوی یک موشک واقعی Titan II است.
البته موشکی که در موزه باقی مانده است، هرگز سوخت یا کلاهک نداشت، زیرا یک موشک آموزشی بود. با این وجود کاملاً شبیه یک ICBM به نظر می رسد. این موزه در ۲۱ مه ۱۹۸۶ افتتاح شد و بازدیدکنندگان می توانند در یک عملیات شبیه سازی شده در داخل سیلو شرکت کنند یا به بالای سیلو رفته و پایین را نگاه کنند. به همین خاطر است که درهای سیلو با شیشه جایگزین شده اند.
