یک مدل‌سازی جدید نشان می‌دهد که عطارد، نزدیک‌ترین سیاره به خورشید، ممکن است لایه‌ای از الماس در زیر پوسته‌اش به ضخامت چندین کیلومتر داشته باشد.
این نظریه به لطف فضاپیمای MESSENGER ناسا شکل گرفته که ۱۱ سال را در مدار عطارد و نقشه برداری از کل سیاره صرف کرده است.
این مدل‌سازی نشان می‌دهد که کربن روی عطارد توانسته فشرده شده و لایه‌ای از الماس‌های زیر پوسته‌ای به ضخامت چندین کیلومتر تشکیل دهد.
شناخته شده است که آب فراوانی در سایه‌های یخی قطب‌ها وجود دارد و مدل‌سازی همچنین نشان داد که بخش بزرگی از سطح آن از گرافیت تشکیل شده است.
توزیع این گرافیت دانشمندان سیاره‌شناسی را به این نتیجه رساند که کربن در زمان شکل‌گیری عطارد وجود داشت، نه اینکه توسط دنباله‌دار‌ها یا سیارک‌ها ارسال شود.
در نتیجه، یونجیانگ ژو، از مرکز تحقیقاتی چین برای علوم پرفشار و فناوری پیشرفته، در حال بررسی این موضوع است که چه اتفاقی برای آن همه کربن در عطارد افتاده است.
این سیاره احتمالاً در این دوره اولیه کربن بیشتری داشته است. با این حال، با خروج گاز‌هایی از جمله دی اکسید کربن و متان از سطح اقیانوس ماگما، مقدار آن کاهش یافته است.
با این حال، ژو و همکارانش در مقاله جدیدی که در مجله Nature منتشر شده است، نوشتند: فراوانی گرافیت در پوسته عطارد نشان می‌دهد که سیاره در فاز کربن در طول تمایز مواد معدنی سیلیکات، تشکیل هسته و تبلور کلی اقیانوس ماگما اشباع باقی مانده است.
به عبارت دیگر، با جامد شدن اقیانوس ماگما و تبدیل شدن آن به سطح سنگی که امروزه می‌بینیم، بخش زیادی از این کربن در دام باقی مانده است.
با این حال، کربن به تنهایی برای ساخت الماس کافی نیست، بلکه فشار زیادی نیز لازم است.
به گفته دانشمندان، دو سناریو وجود دارد که می‌تواند منجر به تشکیل این لایه الماس شود. اول: اینکه الماس توسط یک اقیانوس ماگمایی تولید شده است، و دوم: این که در هنگام تبلور آن از هسته خارج شده است.
سناریوی اول تنها در صورتی امکان پذیر است که اقیانوس ماگمای عطارد حاوی مقدار قابل توجهی گوگرد باشد، زیرا این امر شیمی را تا حدی تغییر می‌دهد که تولید الماس ممکن شود.
با این حال، حتی اگر گوگرد فراوان بوده باشد در این سناریو بعید است که شرایط برای تولید الماس در مقیاس بزرگ فراهم شود.
شاو و تیمش اشاره می‌کنند که این بدان معناست که سناریوی دوم محتمل‌تر است.
بر اساس این فرضیه، با تشکیل هسته داخلی جامد، کربن به بیرون رانده می‌شود و در نتیجه لایه‌ای از الماس به ضخامت چندین کیلومتر تشکیل می‌شود.
این احتمال وجود دارد که دما‌های بالا باعث سوختن قسمت‌های بیرونی این لایه شده و آنها را دوباره به گرافیت تبدیل کند. با این حال، ممکن است که بخش بزرگی از الماس بین هسته عطارد و گوشته سیلیکات آن باقی مانده باشد.
علاوه بر این، دانشمندان پیشنهاد می‌کنند که رسانایی این لایه الماس ممکن است به میدان مغناطیسی عطارد کمک کند.
با این حال، نویسنده اصلی این مطالعه، دکتر برنارد چارلیه، از دانشگاه لیژ بلژیک، خاطرنشان کرد که لایه الماس به احتمال زیاد از یک پوسته ضخیم تشکیل نشده، بلکه از قطعات مختلف تشکیل شده است.
منبع: الیوم السابع
