شرایط را بدتر نکنید
با توجه به شرایط موجود بدیهی است که نمی‌توان انتظار جذب یک مربی درجه یک و طراز اول را در تیم ملی والیبال داشت.
به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، در فدراسیون والیبال بازی دوباره آغاز شده. یک خیمه شب بازی بی حاصل که هیچ عایدی ندارد و هیچ تماشاگری را راضی نمی‌کند. نمایشی تکراری که حداقل در دو اکران قبلی نتیجه‌ای تلخ و بد داشت و همه را غمگین و افسرده کرد.
نمایش نخست در استحاله بی موقع فدراسیون در استخدام مربی ایرانی با تمسک به انگاره‌های فرامتنی که به یک ناکامی تمام عیار منجر شد و اکران دوم که یک مربی بی نام و نشان و درجه ۳ را به والیبال ایران قالب کرد که نتیجه اش ۱۳ باخت پی در پی و حضور کمتر از ۲ ماه روی نیمکت ایران بود. یک ناکامی بزرگ که فدراسیون والیبال را بر آن داشت برای برون رفت از اوضاع بغرنج فعلی دوباره به دنبال نسخه امتحان پس داده شده جذب مربی خارجی بزرگ برود.
فدراسیون والیبال در آن مقطع پروژه استخدام مربی خارجی را به بعد از المپیک موکول کرد؛ با این استدلال که سرمربیان خارجی درجه جملگی تحت قرارداد با تیم‌های المپیکی هستند و بعد از پایان المپیک و پایان قرارداد فرصت مناسبی است که والیبال ایران یک گزینه مطلوب را شکار کند.
با این وجود این وعده همانند زدن یک سنگ بزرگ است؛ سنگ بزرگی که نه تنها والیبال بلکه ورزش ایران توانایی نواختن آن را ندارد! مربیان خارجی درجه یک در هر رشته‌ای از والیبال گرفته تا فوتبال و بسکتبال قیمتی میلیون دلاری دارند که ورزش ایران در شرایط نابسامان اقتصادی فعلی از پس پرداخت آن برنمی آید. نکته تلخ اینکه حتی اگر با مصیبت بتوانیم دستمزد آنها را پرداخت کنیم، بسیاری از آنها حاضر به حضور در ایران نیستند و ترجیح می‌دهند در یک فضای آرامتر حتی با دستمزد کمتر کار کنند.
از همین رو فدراسیون چاره‌ای ندارد به جز اینکه به گزینه‌های دم دستی و درجه ۲ بسنده کند. گزینه‌هایی که از سوی دلالان به فدراسیون معرفی می‌شوند و عجیب اینکه یکی از یکی بدترند! دلالانی که همانند رویه مرسوم در فوتبال به والیبال هم رخنه کرده و به تنها چیزی که فکر می‌کنند، درصد و پورسانت خودشان است. در این میان مربی هر چه گمنامتر و بی رزومه تر، فشار و پرزنت برای قالب کردن آن بیشتر می‌شود.
آش به حدی شور شده که برای یک مربی بازنده که تحت قرارداد با یک تیم دیگر است و حتی به المپیک هم راه نیافته، به فدراسیون پیشنهاد داده اند که با مربی فوق قرارداد امضا کند و آقای مربی به شکل کنترل راه دور اوضاع را زیر نظر داشته باشد!
در چنین بازار مکاره و مسمومی با توجه به شرایط فدراسیون والیبال بدیهی است که نمی‌توان انتظار جذب یک مربی درجه یک و طراز اول را داشت و باید به نام‌های بدون رزومه و بی کیفیت درجه ۲ و ۳ اکتفا کرد. آنهایی که نبودشان بهتر از حضورشان است و نه تنها چیزی ندارند که به والیبال ایران اضافه کنند، بلکه شرایط را بدتر از بد خواهند کرد. فراموش نکنیم که هدف و استراتژی فدراسیون والیبال برای جذب مربی خارجی برون رفت از بن بست و باتلاق فعلی است و این مهم با مربی درجه ۲ میسر نخواهد شد و تنها اوضاع را از آنچه هست، بدتر می‌کند.
به نظر می‌رسد در شرایط فعلی عاقلانه‌ترین کار برای فدراسیون والیبال سپردن نیمکت تیم ملی به یک چهره معتمد و امتحان پس داده باشد که حداقل می‌توان با او به سقوط فکر نکرد. فردی که والیبال ایران را به خوبی می‌شناسد، سال‌های سال در کادر فنی تیم‌های ملی در کنار مربیان خارجی مطرح کار کرده، گوشت و پوست و استخوانش با والیبال ایران ممزوج شده، بازیکنان تیم ملی و البته لیگی را کامل می‌شناسد و البته در اداره و مدیریت تیم که به نظر مهمترین نیاز این تیم ازهم گسیخته است، توانایی دارد.
پیمان اکبری مربی کهنه کار ایران در شرایط فعلی می‌تواند بهترین گزینه باشد. فراموش نکنیم که اکبری در هفته سوم لیگ ملت‌ها و بعد از برکنار پائز در سخت‌ترین هفته لیگ ملت‌ها تیم ملی داغان و بی روحیه ایران را به خوبی جمع کرد تا آن تیم ورشکسته و درهم شکسته بعد از ۱۳ باخت متوالی رنگ برد را ببیند و برابر ۲ قدرت بزرگ جام یعنی امریکا و هلند به پیروزی برسد. اکبری البته که در لیگ هم رزومه قابل اعتنایی دارد و سال‌ها در مکتب مربیان بزرگ والیبال که به ایران آمده اند، تلمذ کرده. با جمع بندی همه این فاکتور‌ها می‌توان به او اعتماد کرد و از آینده تا حدودی مطمئن بود. اگر قرار به جذب مربی درجه ۲ خارجی باشد، اکبری قطعا گزینه بهتر و انتخاب معقول تریست. سرگشتگی در میان مربیان درجه ۲ والیبال هیچ عایدی ندارد. والیبال ایران تا به امروز هم فرصت را از دست داده؛ پس این بازی خیمه شب بازی را پایان دهید و به مردی اعتماد کنید که می‌شود به او اعتماد کرد.
