در مسجدالحرام و در جوار بیت الله وقتی چشمانت را باز می‌کنی خود را در دریای رحمت الهی می‌بینی. قبل از آمدن به حج رحمت خداوند را اینگونه برایت توضیح می‌دادند که وقتی باران رحمت می‌بارد دیگر نگاه نمی‌کند این بهره بر خار است یا گل. اینجا نیز وقتی خود را درون دریای مواج انسانی با هر نژاد و رنگ و ملیتی می‌بینی که همه از رحمت زلال احدیت بهره می‌برند به این می‌اندیشی که انسان در مطاف خانه کعبه باید از غیر خدا ببرد و بیاموزد و ببیند که در این مکتب هیچ تفاوتی نه تنها در نژاد و رنگ و ملیت نیست بلکه رحمان بی مثال در این ضیافت الهی حتی در پذیرش بندگان گنهکار و صالح تفاوتی نمی‌گذارد. در این دریای مواج در کنار خانه کعبه و دیگر زائران حرم امن الهی واقعا احساس راحتی، آرامش و امنیت می‌کنی مثل اینکه در خانه خودت هستی.
وقتی به این جمعیت عظیم انسانی می‌نگری که چگونه بدون هیچ چشم داشتی خاضعانه و خاشعانه بر گرد خانه معبود می‌چرخند با خود می‌اندیشی که آیا سعادت آن را داری که روزگار وحدت واقعی امت اسلامی را رویت نمایی، به امید
