خبر آنلاین به گزارش پایگاه فکروفرهنگ مبلغ در ادامه آورده است ، حجت الاسلام عبدالله موسیانی به نقل از مرحوم آیت الله سیدشهاب الدین مرعشی نجفی(ره)، خاطره‌ای از امام خمینی درباره ایام ممنوعیت روضه خوانی در زمان رضاشاه نقل کرده است.
عبدالله موسیانی در کتاب” اوج ارادت “، صفحه ۵۰ و ۵۱ نقل کرده است:
«در یک ماه محرم در ایام ممنوعیت روضه خوانی در زمان رضاشاه، من و امام خمینی و بعضی از رفقا دور هم جمع بودیم و در این فکر بودیم که چه کنیم و به کجا برویم که یک مجلس روضه و عزاداری پیدا کنیم و در آن شرکت کنیم و برای سید مظلومان امام حسین (ع) گریه کنیم. بلند شدیم و از مدرسه فیضیه بیرون آمدیم، مقداری قدم زدیم تا رسیدیم به در مسافرخانه ای، شنیدیم از آنجا صدای گریه می آید، ما هم وارد شدیم، سوال کردیم چرا گریه می کنید؟
گفتند: ما یک عده مسافریم از اهل اصفهان، آمدیم اینجا ( قم ) برای زیارت و یکی از رفقای ما به نام کربلائی حسین فوت کرده است، شما هم بفرمائید در این سوگواری با ما شرکت کنید.
دیدیم فرد ی عین جنازه در وسط اطاق دراز کشیده و رویش را با پارچه ای پوشانده اند. عده ای هم گریه می کنند مدتی بعد یکی از آن جمع با اشاره به ما گفت که صحنه ساختگی است و مرده ای در کار نیست . ما هم نشستیم مشغول گریه و عزاداری شدیم.
ساعتی بعد ماموری با شیندن روضه و گریه جماعت وارد شد ،خواست مانع عزاداری شود. پولی به او دادم و گفتم این بیچاره غریب است در اینجا مرده، مانع عزاداری نشو. او هم رفت. ما تا آخر شب به “بهانه مرحوم کربلائی حسین ( مرده قلابی وساختگی) ” ، برای امام حسین (ع) روضه خواندیم و گریه زیادی کردیم.
