به‌رغم مزایای واضح کرم‌های ضدآفتاب، نگرانی‌های مربوط به ایمنی این محصولات سلامت و حتی ضرورت استفاده از آن‌ها برای سال‌ها محل بحث بوده است. تردیدها در این‌باره زمانی افزایش پیدا کرد که سال ۲۰۲۱ در تعدادی از کرم‌های ضدآفتاب ماده سرطان‌زای بنزن کشف شد؛ هرچند آن محصولات به سرعت از بازارها جمع‌آوری شد. ارتباط بین قرار گرفتن در معرض نور خورشید و سرطان پوست به خوبی ثابت شده است. ما از دهه ۹۰ میلادی می‌دانیم که کرم ضدآفتاب به کاهش خطر ابتلا به سرطان پوست، به ویژه کشنده‌ترین نوع آن یعنی ملانوم و سرطان سلول سنگفرشی کمک می‌کند. با این حال سؤالاتی درباره ایمنی برخی از مواد ضدآفتاب وجود دارد.
چه نوع ضدآفتابی بی‌خطر است؟
دو نوع کرم ضدآفتاب وجود دارد: معدنی (که فیزیکی هم خوانده می‌شود) و شیمیایی. مواد معدنی ممکن است بهتر از مواد شیمیایی باشند و هر دو نوع بهتر از گرفتن سرطان پوست هستند؛ با وجود این، جواب به این که کدام بهتر هستند، پیچیده است. دکتر راشل نیل، محقق در دانشگاه بریزبین استرالیا، در این باره میگوید: «ضدآفتاب‌های معدنی مانعی بین پوست و اشعه‌های خورشید ایجاد می‌کنند، در حالی که ضدآفتاب‌های شیمیایی به لایه بالایی پوست می‌چسبند و اشعه فرابنفش را به گرما تبدیل می کنند و پراکنده می‌سازند.»
اختلال در هورمون‌ها با ضدآفتاب
آزمایش‌ها نشان می‌دهند که یک ماده شیمیایی موجود در کرم‌های ضدآفتاب شیمیایی می‌تواند استروژن را در بدن تقلید کند، عملکرد آندروژن‌ها را مسدود کند و عملکرد هورمون تیروئید را تغییر دهد. هر کدام از این موارد می‌تواند به‌ویژه در جمعیت‌های آسیب‌پذیر مشکل‌ساز باشد؛ به‌عنوان مثال نوزاد، کودکی که در سن بلوغ است یا جنین فردی را که باردار است، دچار مشکل کند. منتقدان البته می‌گویند تاکنون چنین مواردی در جمعیت‌های انسانی مصرف‌کننده کرم ضدآفتاب مشاهده نشده است.
چاره چیست؟
در عین حال نباید از یاد برد که همبستگی علیت نیست ؛ ولو این که برخی مواد شیمیایی کرم‌های ضدآفتاب به داخل پوست نفوذ کنند، الزاما آن‌ها را مضر نمی‌کند. اما بالاخره کدام کرم ضدآفتاب ترجیح دارد؛ شیمیایی یا معدنی؟ دکتر وندنبرگ میگوید شاید ضدآفتاب معدنی بهتر باشد، اما استفاده از یک کرم ضدآفتاب شیمیایی هم بهتر از هیچ چیز است چرا که سرطان پوست یک خطر بسیار واقعی محسوب می‌شود.
