ماجرای راه‌اندازی کارخانه مینو و تولید ویفر رنگارنگ + ویدئو

رنگارنگ، ویفر نوستالژیک دهه‌ی شصت بود که پس از انقلاب و در طول سال‌های جنگ تولید شد و خیلی زود طرفداران بسیاری از جمله کودکان و بزرگسالان پیدا کرد. قبل از انقلاب نیز بیسکویت ویفر کشدار تولید می‌شد که هم داخلی و هم صادراتی بود. اما در دهه‌ی شصت، ویفر رنگارنگ مینو با شکل جدیدی از بسته‌بندی رنگارنگ و متنوع با گرافیکی ساده در طراحی لوگو، وارد بازار شد و خیلی زود مورد استقبال قرار گرفت.

​علی خسروشاهی؛ از تجارت خانوادگی تا پایه‌گذاری مینو

گروه صنعتی مینو سال ۱۳۳۸ توسط علی خسروشاهی بنیان نهاده شد و در ۱۶ آبان همان سال فعالیت تولیدی خود را با تأسیس شرکت صنعتی پارس مینو آغاز کرد. تعداد کارکنان این کارخانه در ابتدا بیشتر از ۱۵ نفر نبود و این کارخانه تولید مواد غذایی را با تولید آب‌نبات و تافی شروع کرد.

علی خسروشاهی، یکی از پیشگامان صنعت خوراکی در ایران، در سال ۱۲۹۰ شمسی در خسروشاه تبریز متولد شد. او از خانواده‌ای متمول با ریشه‌های تجاری در دوران قاجار برخاسته بود. خانواده‌اش در زمینه واردات کالاهایی چون چای، شکر و پارچه فعالیت داشتند. علی خسروشاهی که به دلیل هوش بالا و استعدادش مشهور بود، تحصیلات خود را در رشته حقوق دانشگاه تهران به پایان رساند و در سال ۱۳۱۱ با رتبه اول فارغ‌التحصیل شد. او پس از مدتی فعالیت در تجارت خانوادگی، به دلیل تغییرات اقتصادی و سیاسی کشور و با درک ضرورت توسعه صنایع داخلی، وارد عرصه صنعت شد. 

تولد کارخانه مینو و ویفرهای خاطره‌انگیز

دهه ۱۳۴۰ شاهد تولد برند مینو بود. خسروشاهی، کارخانه خود را با مساحتی حدود ۹۰ هزار متر مربع تأسیس کرد و تولید آبنبات و تافی را آغاز نمود. خیلی زود، ویفر به‌عنوان محصول جدید به سبد تولیدات اضافه شد. این محصول به لطف ماشین‌آلات وارداتی از آلمان و کاربری ساده، موفق شد در مدت کوتاهی جایگاه خود را در بازار پیدا کند.

ویفرهای مینو، با بسته‌بندی کوچک و قیمت مناسب، به‌سرعت به محبوبیت رسیدند. این محصول نه‌تنها برای کودکان بلکه برای بزرگسالان نیز جذاب بود و به نمادی از میان‌وعده‌های ایرانی تبدیل شد.

یکی از دلایل موفقیت مینو، توجه علی خسروشاهی به نیازهای مصرف‌کنندگان بود. او با مطالعه توان مالی مردم و ذائقه آن‌ها، محصولات خود را در بسته‌بندی‌های کوچک و با قیمت مناسب ارائه داد. این استراتژی، به‌ویژه برای خانواده‌های ایرانی، جذابیت بالایی داشت و فروش گسترده‌ای را رقم زد.

توسعه محصولات و خط تولید گسترده

علی خسروشاهی، با گسترش کارخانه در خرم‌دره، زمینه تولید محصولات متنوع‌تری را فراهم کرد. از آدامس شیک گرفته تا پفک نمکی و انواع بیسکوییت، محصولات مینو به تدریج جای خود را در خانه‌های ایرانی باز کردند. در دهه ۱۳۵۰، خط تولید مینو به یکی از بزرگ‌ترین خطوط تولید بیسکویت در جهان تبدیل شد.

مینو نه‌تنها در تولید ویفر و بیسکویت پیشرو بود، بلکه با حفظ کیفیت و نوآوری در محصولات، اعتماد مشتریان را جلب کرد. این شرکت، با وارد کردن فناوری‌های نوین از اروپا، توانست در برابر تغییرات بازار رقابت کند. برندهایی مانند کیتکت و اسمارتیز تحت لیسانس شرکت مینو در ایران تولید شدند.

با وقوع انقلاب اسلامی در حالی که بسیاری از صنایع با مشکلات جدیدی نظیر همکاری با رژیم سابق روبه‌رو شدند، علی خسروشاهی به دلیل عدم وابستگی به آن حاکمیت، توانست فعالیت خود را ادامه دهد. اما فشار گروه‌های چپ و ملی‌سازی صنایع، شرایط را برای او دشوار کرد. در نهایت، کارخانه مینو مصادره شد و علی خسروشاهی در سال ۱۳۵۹ به سوئیس مهاجرت کرد.

اهمیت نوستالژی در حفظ برند

ویفر رنگارنگ، یکی از نمادهای نوستالژیک برند مینو، به دلیل بسته‌بندی کوچک، قیمت مناسب و طعم لذیذ، به محصولی ماندگار تبدیل شد. این ویفر کوچک، در کنار آدامس شیک و پفک نمکی، بخشی از خاطرات کودکان و نوجوانان دهه‌های گذشته را شکل داده است. یکی از عوامل موفقیت مداوم رنگارنگ، حس نوستالژی و پیوند عاطفی مشتریان با این محصول است. بسیاری از مصرف‌کنندگان با یادآوری خاطرات دوران کودکی، همچنان از این محصول حمایت می‌کنند. برند مینو با تمرکز بر حفظ کیفیت و تغییرات محدود در بسته‌بندی، توانسته این ارتباط را تقویت کند.

داستان علی خسروشاهی و برند مینو که در پادکست رادیو کامرس روایت شده، نمونه‌ای از موفقیت در صنعت ایران است که با نوآوری، توجه به نیازهای بازار و کیفیت مداوم محقق شد. کارخانه مینو، با تولید محصولاتی همچون ویفر رنگارنگ، بخشی از فرهنگ و خاطرات مشترک ایرانی‌ها شده است. امروز، این برند همچنان در بازار حضور دارد و به نمادی از نوستالژی و کیفیت در میان مردم تبدیل شده است.