چگونه بفهمیم که مبتلا به اوتیسم هستیم؟

او می‌گوید: «اگر زندگی‌ات همیشه در آشوب بوده، اگر احساس راحتی نمی‌کنی، اگر حس نمی‌کنی که رشد کرده‌ای و فقط از پس روزها از پی یکدیگر برمی‌آیی، چه چیزی برای از دست دادن داری؟» نلسون دیگران را تشویق می‌کند که در صورت داشتن چنین احساسی، برای تشخیص اقدام کنند.

با این حال، تشخیص اوتیسم در بزرگسالی دشوار و پرهزینه است، چرا که تعداد متخصصانی که به‌طور ویژه با بزرگسالان کار می‌کنند، کم است.

اوتیسم چیست و معمولاً چه زمانی تشخیص داده می‌شود؟

اختلال طیف اوتیسم شامل چالش‌های فکری، زبانی و اجتماعی است، این چاش‌ها می‌تواند شامل پایبندی سخت‌گیرانه به روال‌ها، داشتن علایق ثابت یا وسواسی، و دشواری در برقراری تماس چشمی یا درک ارتباطات غیرکلامی باشد. اوتیسم معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود و آکادمی پزشکان اطفال آمریکا توصیه می‌کند که همه کودکان از ۱۸ ماهگی غربالگری شوند.

تشخیص اوتیسم در شمار بیشتری از بزرگسالان رو به افزایش است

در دهه‌ی گذشته، بسیاری از بزرگسالان به دنبال شناخت بهتر از وضعیت عصبی خود بوده‌اند. این شناخت و آگاهی اغلب پس از تشخیص ابتلای فرزندانشان به اوتیسم یا پس از دیدن پست‌های شبکه‌های اجتماعی به دست آمده است.

یک مطالعه‌ی منتشر شده در سال گذشته در «جاما نتورک اوپن» نشان داد که بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲، تشخیص اوتیسم در افراد ۲۶ تا ۳۴ ساله ۴۵۲ درصد افزایش یافته است. برخی ویژگی‌های اوتیسم تا زمان بزرگسالی آشکار نمی‌شوند، زیرا در این مرحله از زندگی، نیازهای اجتماعی جدیدی پدیدار می‌شود. برخی دیگر ممکن است یاد گرفته باشند که رفتارهای خود را پنهان کنند، پدیده‌ای که «نقاب‌زنی» نامیده می‌شود.

دکتر ویتنی انس، روانشناس دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو که با بزرگسالان مبتلا به اوتیسم کار می‌کند، می‌گوید: «بزرگسالان در طول زمان یاد گرفته‌اند که سازگار شوند. آن‌ها ممکن است متوجه شده باشند که نباید برخی رفتارها را در جمع نشان دهند، بنابراین این کار را در خلوت انجام می‌دهند.»

همچنین، همپوشانی علائم اوتیسم با اختلالاتی مانند وسواس فکری-عملی (ADHD-OCD) می‌تواند تشخیص را پیچیده کند، زیرا این شرایط نیز شامل مشکلاتی در توجه، حافظه‌ی کاری و حل مسئله هستند.

علائم اوتیسم در بزرگسالان چیست؟

علائم اوتیسم در افراد مختلف متفاوت است و بسیاری از این ویژگی‌ها همچون علاقه به روال‌های مشخص یا کنجکاوی عمیق درباره‌ی یک موضوع خاص ممکن است در افراد غیر اوتیستیک نیز دیده شود. اما برای دریافت تشخیص اوتیسم، این علائم باید باعث اختلال جدی در زندگی فرد شوند. دکتر آرتور وستوور، روانپزشکی که در مرکز پزشکی دانشگاه تگزاس در زمینه‌ی اوتیسم تخصص دارد، می‌گوید:

«همه‌ی ما، به‌عنوان انسان، تا حدی به روال‌ها علاقه داریم… اما صرفا لذت بردن از یک روال به معنای اوتیستیک بودن نیست. موضوع عمیق‌تر از این حرف‌هاست.»

راسل لمن، ۳۴ ساله، بیش از ۲۰ سال است که با تشخیص اوتیسم زندگی می‌کند. او که یک سخنران انگیزشی است، روال‌هایی دارد که آن‌ها را هم آرامش‌بخش و هم استرس‌زا توصیف می‌کند. او می‌گوید خوردن غذای مشابه و خرید از یک فروشگاه خاص برایش آرامش‌بخش است، اما اگر یک روز به باشگاه نرود، احساس افسردگی و شکست می‌کند.

او می‌گوید: «اگر به باشگاه نروم، انگار روزی برایم وجود ندارد… روال روزانه‌ام مثل یک بار سنگین روی دوشم است، چون هر شب که می‌خوابم، می‌دانم فردا مجبورم کاری را که دوست ندارم انجام دهم، فقط برای اینکه بتوانم عملکرد مناسبی داشته باشم.»

روند تشخیص چگونه است؟

با اینکه ابزارهای غربالگری آنلاین مختلفی برای اوتیسم وجود دارد، اما این یک تشخیص پیچیده است، به همین دلیل کارشناسان توصیه می‌کنند ابتدا با پزشک عمومی خود مشورت کنید تا در صورت لزوم به روانپزشک ارجاع داده شوید. روانپزشک ممکن است بخواهد با افرادی که در دوران کودکی شما حضور داشته‌اند، مانند اعضای خانواده و دوستان، صحبت کند تا تأیید کند که این علائم از همان دوران کودکی وجود داشته‌اند.

برخی روانپزشکان ممکن است شما را به روانشناس ارجاع دهند تا یک آزمون استاندارد برای تشخیص اوتیسم انجام دهید یا بر اساس قضاوت بالینی خود تصمیم‌گیری کنند. تاکنون، هیچ آزمایش خون یا اسکن مغزی برای تشخیص اوتیسم وجود ندارد.

تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می‌تواند زمان‌بر و پرهزینه باشد. دکتر وستوور می‌گوید تعداد متخصصانی که با بزرگسالان مبتلا به اوتیسم کار می‌کنند، بسیار کم است. نلسون برای دریافت تشخیص خود سه سال صبر کرد و بیش از ۳۰۰۰ دلار از جیب خودش پرداخت.