زیرنویس-گروه جامعه: پدیده نوظهور «بلاگری» در سال‌های اخیر به سرعت در میان مشاغل و حرفه‌های مختلف، از جمله جامعه مذهبی، نفوذ کرده است. تا جایی که برخی از طلاب نیز با نیت تبیین اهداف دینی و فرهنگی، وارد این عرصه شده‌اند. هرچند عملکرد بخشی از آنها در فضای مجازی قابل تحسین است؛ اما متأسفانه گروهی تحت عنوان «آخوند بلاگر» با سخنان یا رفتارهایی که با شأن لباس روحانیت همخوانی ندارد، نگرانی‌هایی را برای رواج چنین مسئله ای را ایجاد کرده است.
تصاویر و ویدئوهایی که از این افراد -چه مرد و چه زن- در فضای مجازی منتشر می‌شود، گاه با پوشش‌ها یا آرایش‌هایی مغایر با عرف و باورهای جامعه همراه است؛ امری که نه در راستای ترویج فرهنگ دینی، بلکه بیشتر به زیر سؤال رفتن حرمت لباس روحانیت منجر شده است. این گونه رفتارها نه تنها وجهه روحانیت را مخدوش می‌کند، بلکه در بلندمدت نیز می‌تواند اعتماد عمومی به این نماد معنوی را نیز خدشه‌دار کند.این مسئله نیازمند توجه جدی نهادهای حوزوی و تظارتی است تا از سوءاستفاده یا انحرافاتی که ممکن است در این مسیر اتفاق بیفتد جلوگیری شود.
در گذشته، روحانیت به‌عنوان نهادی که در حاشیه قدرت و رسانه‌های تجاری قرار داشت، مشروعیت خود را از زهد، سادگی، علم و تقوا می‌گرفت؛ اما اکنون، بخشی از روحانیون به‌جای حفظ این هویت، خود را در بازار رقابت برای دیده شدن انداخته‌اند، بازاری که ارزش‌های سرمایه‌داری بر آن حکمرانی می‌کند و معیارهایی چون تعداد لایک، فالوور و تعاملات مجازی، جای معنویت و سادگی را گرفته است.
به گزارش زیرنویس، گویا لباس روحانیت دیگر حامل یک پیام معنوی نیست، بلکه می‌تواند به ابزاری برای جذب فالوور، تبلیغ کالا، خودنمایی و حتی بهره‌برداری شخصی از باورهای دینی مردم تبدیل شود. این پدیده به‌شدت خطرناک است، زیرا باعث کالایی شدن دین و تجاری‌سازی لباس روحانیت می‌شود. وقتی مردم ببینند که برخی روحانیون همان رفتارهایی را انجام می‌دهند که سلبریتی‌ها و اینفلوئنسرها انجام می‌دهند—از نمایش زندگی شخصی تا تبلیغ برندهای مختلف— آنگاه تفاوت روحانیت با دیگر افراد جامعه چیست؟
اهمیت جایگاه روحانیت در جامعه ایجاب می‌کند که شئون مرتبط با این لباس به‌طور جدی رعایت شود. در این راستا، نقش نظارتی دادگاه ویژه روحانیت نباید نادیده گرفته شود؛ چرا که بی‌توجهی به چنین مواردی می‌تواند اعتماد عمومی نسبت به جامعه روحانیت را خدشه‌دار کند.
از سوی دیگر، عدم برخورد جدی از سوی نهادهای حوزوی و نظارتی ممکن است نوعی عادی‌سازی چنین انحرافاتی تلقی شود؛ موضوعی که پیام‌های خطرناکی برای جامعه به همراه دارد. بی‌تفاوتی سهوی یا عمدی در برابر چنین رفتارهایی ممکن است تأیید ضمنی رفتارهای ناشایست و مطلوب بودن آن تلقی شده و پیامدهای جبران‌ناپذیری برای جامعه در پی داشته باشد.
اگر حوزه‌های علمیه و نهادهای نظارتی به سرعت برای تعریف مرزهای رفتاری مشخص در فضای مجازی اقدام نکنند، روحانیت سنتی ممکن است جای خود را به نسخه‌ای «بلاگرشده» بدهد؛ نسخه‌ای که دیگر نه از زهد چیزی در آن باقی می‌ماند، نه از معنویت، و سرمایه اجتماعی قرن‌ها فعالیت معنوی این قشر نیز از بین خواهد رفت.
این موضوع شاید آخرین هشدار و فرصتی باشد که اهمیت به‌کارگیری مدیران متخصص و آشنا با فضای مجازی، تقویت سازوکارهای نظارت بر محتوا و برخورد با افرادی که آرامش روانی جامعه را به خطر انداخته‌اند را به وضوح نشان می‌دهد. برخورد جدی با کسانی که امنیت روانی جامعه را تهدید می‌کنند یا از جایگاه دینی برای منافع شخصی سوءاستفاده می‌کنند، ضرورتی است که نیازمند پیگیری جدی و تلاشی مضاعف است.
- نویسنده : گروه جامعه زیرنویس
- منبع خبر : این گزارش به همت گروه جامعه سایت خبری-تحلیلی زیرنویس به صورت اختصاصی تهیه شده است.
