خار بوقناق یا همان خار مغیلان، با ذکر مانشان در آثار شاعران بزرگ، به برجسته ترین خار تاریخ شهرت یافته است. به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، خار مغیلان گیاهی است علفی و پایا به ارتفاع حدود یک متر گاهی موارد بیشتر با ساقه‌ی مثلثی شکل و پوشیده از تارهای پنبه‌ای به رنگ سفید و آبی […]
خار بوقناق یا همان خار مغیلان، با ذکر مانشان در آثار شاعران بزرگ، به برجسته ترین خار تاریخ شهرت یافته است.
به گزارش سرویس فرهنگی تابناک، خار مغیلان گیاهی است علفی و پایا به ارتفاع حدود یک متر گاهی موارد بیشتر با ساقه‌ی مثلثی شکل و پوشیده از تارهای پنبه‌ای به رنگ سفید و آبی روشن، سراسر طول ساقه‌ی اصلی و شاخه‌های آن دارای کناره‌ای بال مانند و خاردار است. برگ‌های آن بزرگ، بیضوی و دراز با کناره‌ی لوبدار و دندانه‌های منتهی به خاری قوی و نوک تیز، در انتهای ساقه، گل دهنده و گل‌های آن به رنگ بنفش، منتهی به خار و به شکل یک طبق ضخیم می‌باشند.
شاعران بزرگ مانند سعدی و حافظ از خار مغیلان به عنوان نمادی از یک مانع سخت در برابر وصال معشوق و در رابطه عشق و جدایی استفاده کرده‌اند. این گیاه به عنوان نمادی از درد و رنج در عشق به کار می‌رود.در اشعار حافظ، خار مغیلان به عنوان نماد زیبایی و سختی عشق معرفی شده است.
در نثر فارسی نیز ، خار مغیلان به عنوان سمبلی از مقاومت در برابر مشکلات زندگی مطرح می‌شود. نویسندگانی مانند جلال آل احمد و صادق هدایت نیز به این گیاه اشاره کرده‌اند.
خار مغیلان نه تنها به عنوان یک گیاه مهم در اکوسیستم ایران شناخته می‌شود، بلکه در ادبیات فارسی نیز به عنوان نمادی از عشق، سختی و زیبایی جایگاه ویژه‌ای دارد. مانع سرسخت در وصال معشوق نیز هست. شاعران و نویسندگان با استفاده از این نماد، عمق احساسات انسانی را به تصویر کشیده‌اند و به این ترتیب، خار مغیلان به بخشی از هویت ادبی و استعارات و کنایات ایرانیان تبدیل شده است.
