با وجود ثبت نتیجه خوبِ اسلو، همچنان بهترین کارنامه کشتی ایران از آن جهانی ۱۹۶۱ است، جایی که در یوکوهاما ۵ نشان طلا گرفتیم؛ آیا جهانی ۲۰۲۵ زاگرب می‌تواند ادامه دهنده روال خوبِ تاریخی کشتی ایران بعد از المپیک‌ها باشد؟ به گزارش سرویس ورزشی تابناک، مسابقات جهانی سال ۲۰۲۵ میلادی، شهریور ماه ۱۴۰۴ در کشور […]
با وجود ثبت نتیجه خوبِ اسلو، همچنان بهترین کارنامه کشتی ایران از آن جهانی ۱۹۶۱ است، جایی که در یوکوهاما ۵ نشان طلا گرفتیم؛ آیا جهانی ۲۰۲۵ زاگرب می‌تواند ادامه دهنده روال خوبِ تاریخی کشتی ایران بعد از المپیک‌ها باشد؟
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، مسابقات جهانی سال ۲۰۲۵ میلادی، شهریور ماه ۱۴۰۴ در کشور کرواسی برگزار می‌شود. آن هم در حالی که تیم کشتی آزاد ایران سال ۲۰۲۴ را بدون طلا به پایان رساند؛ با سه نقره رحمان عموزاد، حسن یزدانی و امیرحسین زارع و برنز امیرعلی آذرپیرا در المپیک پاریس و تک مدال برنز محمد نخودی در جهانی اوزان غیرالمپیکی.
یکی از نقد‌های تکراری در مورد کشتی ایران، این بوده که اغلب بهترین نتایج خود در مسابقات جهانی را در اولین مسابقه جهانیِ بعد از المپیک به دست آورده است، زمانی که تیم‌ها برنامه چهار ساله خود برای المپیک بعدی را استارت زده‌اند. البته که این بار به نظر می‌رسد با توجه به تعداد زیاد خداحافظی‌ها در سال ۲۰۲۴ و پیر و فرسوده شدن ستاره‌های تیم‌های مدعی، جهانی متفاوتی در انتظار باشد. تیم ایران شاید همچنان به دلیل حفظ تیم اصلی خود -باتوجه به معاف شدگان از مرحله اول چرخه- شانس خوبی برای کسب نتیجه در زاگرب داشته باشد.
در ادامه نگاهی خواهیم داشت به عملکرد کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانیِ پس از المپیک‌ها، در حالیکه اولین حضور این تیم در المپیک ۱۹۴۸ لندن و بدون کسب مدال رقم خورد و در یک دهه اول برگزاری رقابت‌های جهانی، مسابقات به صورت منظم برگزار نمی‌شد. اولین حضور تیم ملی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی، سال ۱۹۵۱ در فنلاند بود، سه سال بعد از المپیک ۱۹۴۸ لندن که آزادکاران ایران با هدایت مربی ترک، صائیم اریکان راهی هلسینکی شده و بدون طلا مسابقات را به پایان رساندند. برای تیم ایران غلامرضا تختی و محمود ملاقاسمی دو نشان نقره و محمدمهدی یعقوبی و عبدالله مجتبوی به دو نشان برنز رسیدند.
بعد از المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی، در حالیکه هنوز برگزاری مسابقات جهانی شکل روتین خود را پیدا نکرده و گا‌هاً به شکل فستیوال برگزار می‌شد، ایران در مسابقات جهانی ۱۹۵۴ توکیو شرکت داشت و توفیق جهانبخت و عباس زندی دو طلا و محمدعلی فردین یک نقره به دست آوردند.
المپیک ۱۹۵۶ ملبورن برای کشتی آزاد ایران تاریخ‌ساز بود، جایی که غلامرضا تختی و امامعلی حبیبی صاحب نشان طلا شدند، چیزی که دیگر هرگز در هیچ دوره‌ای برای کشتی ایران تکرار نشد؛ کسب دو نشان طلا در یک المپیک. این فرصت استثنایی در المپیک ۲۰۲۴ پاریس با فینالیست شدن رحمان عموزاد، حسن یزدانی و امیرحسین زارع ایجاد شد که نه تنها کشتی آزاد ایران با این موقعیت، دو طلایی نشد که حتی یک طلا هم نگرفت!
مسابقات جهانی ۱۹۵۷ ترکیه با طلا و نقره نبی سروری و حسین ابراهیمیان همراه شد و بعد از المپیک ۱۹۶۰ رم، بهترین نتیجه ممکن برای کشتی آزاد ایران در اولین جهانیِ بعد از المپیک در مسابقات ۱۹۶۱ یوکوهاما رقم خورد. غلامرضا تختی، منصور مهدیزاده، امامعلی حبیبی، محمدعلی صنعتکاران و محمدابراهیم سیف‌پور ۵ نشان طلا و نصرالله سلطانی‌نژاد یک نقره و حمید توکل یک برنز برای تیم تحت هدایت حبیب‌الله بلور به دست آوردند.
بعد از المپیک ۱۹۶۴ توکیو، باز هم تیم آزاد ایران بهترین نتایج را در مسابقات جهانی پس از آن (۱۹۶۵) به دست آورد. محمدابراهیم سیف‌پور، عبدالله موحد و منصور مهدیزاده برای این تیم در منچستر سه طلا گرفتند و محمدعلی فرخیان و محمدعلی صنعتکاران هم دو نشان نقره از آن خود کردند.
عبدالله موحد تنها طلایی ایران در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی بود؛ پس از این بازی‌ها تیم کشتی آزاد ایران با ابراهیم جوادی و عبدالله موحد دو طلا، با شمس‌الدین سیدعباسی و محمد فرهنگ‌دوست دو نقره و با ابوطالب طالبی و ابوالفضل انوری دو برنز در جهانی ۱۹۶۹ ماردل پلاتا گرفت.
تیم ایران در مسابقات جهانی ۱۹۷۳ تهران که بعد از المپیک ۱۹۷۲ مونیخ برگزار می‌شد، باز هم درخشید و توانست سه طلا و یک برنز بگیرد. ابراهیم جوادی، محسن فرح‌وشی و منصور برزگر طلایی‌های کشتی ایران در آن سال بودند و محمدرضا نوایی به مدال برنز رسید.
اتمام کار تیم ایران در المپیک ۱۹۷۶ مونترال، با ناکامی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی ۱۹۷۷ لوزان همراه بود که فقط منصور برزگر به مدال نقره رسید.
کشتی ایران در دو المپیک ۱۹۸۰ مسکو و ۱۹۸۴ لس آنجلس غیبت داشت و در دو جهانی پس از آن، در حالیکه در آن مقطع باتوجه به فضای کشور، اولویت کشتی و ورزش نبود، تیم کشتی آزاد جهانی ۱۹۸۱ اسکوپیه را با نقره رضا سوخته‌سراییی و جهانی ۱۹۸۵ بوداپست را با دو نقره مجید ترکان و محمدحسن محبی تمام کرد.
کشتی ایران بعد از دو دوره غیبت در المپیک به المپیک ۱۹۸۸ بازگشت که پس از آن هم با کسب سه مدال در مسابقات جهانی ۱۹۸۹ مارتینی همراه شد؛ طلای علیرضا سلیمانی، نقره عسکری محمدیان و برنز مجید ترکان رفته رفته بعد از چند سال افول، کشتی ایران را تکانی داد تا به جمع مدعیان نزدیک شود.
بعد از المپیک ۱۹۹۲ بارسلون، تیم ایران در مسابقات جهانی ۱۹۹۳ تورنتو، دو مدال گرفت، طلای اکبر فلاح و نقره غلامرضا محمدی. همچنین المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا در حالی به پایان رسید که کشتی آزاد ایران ۲۸ سال بعد از طلای عبدالله موحد توانسته بود با رسول خادم بار دیگر طلای المپیک را تجربه کند و در مسابقه جهانی پس از آن نیز که سال ۱۹۹۷ در کراسنویارسک برگزار شد، تیم ایران با محمد طلایی و عباس حاج‌کناری به دو طلا و با علیرضا حیدری که همان سال فنی‌ترین کشتی‌گیر جهان هم شد، به مدال برنز رسید.
المپیک ۲۰۰۰ سیدنی تمام شد و تیم پرستاره وقت، جهانی ۲۰۰۱ صوفیه را بدون طلا تمام کرد و با سه نشان نقره بابک نورزاد، علیرضا دبیر و امیر توکلیان پرونده این رقابت‌ها را بست. پس از المپیک ۲۰۰۴ آتن، در آزمون و خطای فدراسیون محمدرضا طالقانی در خصوص کادرفنی و سپردن هدایت تیم به چهار مربی (محسن کاوه، غلامرضا محمدی، امیر توکلیان و عسکری محمدیان) بدون داشتن سرمربی؛ مسابقات جهانی ۲۰۰۵ بوداپست صرفاً با برنز مراد محمدی تمام شد.
جهانیِ بعد از المپیک ۲۰۰۸ پکن، سال ۲۰۰۹ در هرنینگ دانمارک به انجام رسید که تیم ایران سه نشان طلا، نقره و برنز به ترتیب با مهدی تقوی، فردین معصومی و صادق گودرزی به دست آورد.
بعد از المپیک ۲۰۱۲ لندن هم، تیم ایران در جهانی ۲۰۱۳ بوداپست با حسن رحیمی و رضا یزدانی دو نشان طلا، با نقره عزت‌الله اکبری و دو برنز مسعود اسماعیل‌پور و احسان لشگری به کار خود خاتمه داد.
یکی از بدترین نتایج کشتی ایران در جهانی‌های بعد از المپیک، سال ۲۰۱۷ در پاریس رقم خورد، جایی که رسول خادم سرمربی وقت تیم ملی طبق فرآیند انتخابی، تیمش را انتخاب کرد و نتیجه آن صرفاً طلای حسن یزدانی بود و سایر نفرات بدون مدال فرانسه را ترک کردند.
در حالی که المپیک ۲۰۲۰ توکیو، به دلیل شیوع کووید-۱۹ یک سال با تأخیر در سال ۲۰۲۱ برگزار شد، با نظر اتحادیه جهانی کشتی، دو ماه پس از آن، باتوجه به اینکه سال ۲۰۲۰ هیچ مسابقه جهانی‌ای به انجام نرسیده بود، رقابت‌های جهانی در ۱۰ وزن در اسلو برگزار شد که بهترین نتیجه ممکن به دست آمد؛ ۳ طلای حسن یزدانی، کامران قاسم‌پور و امیرحسین زارع، ۳ نقره علیرضا سرلک، امیرمحمد یزدانی و محمد نخودی و برنز مجتبی گلیج. تیم ایران در نروژ ۷ مدال گرفت؛ اما همچنان رکورد بهترین و باکیفیت‌ترین نتیجه، برای جهانی ۱۹۶۱ یوکوهاما باقی ماند که از ۷ مدالی که این تیم گرفت، پنج مدالش طلا بود.
المپیک ۲۰۲۴ پاریس با سه نشان نقره و یک برنز برای تیم ملی آزاد ایران تمام شد و حالا مسابقه جهانی دیگری در پیش است که شهریور ماه سال ۱۴۰۴ در زاگرب برگزار می‌شود و باید دید آیا قانون نانوشته کشتی ایران در خصوص کسب بهترین نتایجش در جهانی‌های پس از المپیک، شامل حال جهانی ۲۰۲۵ خواهد شد؟
