به گزارش «تابناک» به نقل از نیمروز۲۴ ،محسنی بندپی، مردی با سوابق مدیریتی متعدد، اما در حوزه گردشگری، تنها یک زندگی در دهستان زیبای بندپی را به عنوان تجربه مرتبط با شغل جدیدی به دوش می‌کشد. او دکترای فیزیوتراپی دارد و حالا به عنوان معاون گردشگری منصوب شده است. آیا این انتخاب، نوعی شوخی تلخ با […]
به گزارش «تابناک» به نقل از نیمروز۲۴ ،محسنی بندپی، مردی با سوابق مدیریتی متعدد، اما در حوزه گردشگری، تنها یک زندگی در دهستان زیبای بندپی را به عنوان تجربه مرتبط با شغل جدیدی به دوش می‌کشد. او دکترای فیزیوتراپی دارد و حالا به عنوان معاون گردشگری منصوب شده است.
آیا این انتخاب، نوعی شوخی تلخ با آینده گردشگری ایران نیست؟ انگار در این انتصاب، دولت بیشتر به دنبال ایجاد توازن سیاسی است تا توجه به نیازهای واقعی این حوزه.
آینه‌ای از بی‌تفاوتی
تصور کنید، در یک جلسه، اعضای دولت به دور هم نشسته‌اند و نام انوشیروان به عنوان گزینه‌ای برای معاونت مطرح می‌شود. همه با بی‌تفاوتی سر تکان می‌دهند و انگار هیچ‌کس به این فکر نمی‌کند که آیا او واقعاً می‌تواند در این سمت موفق باشد یا خیر.
چالش‌های پیش‌رو
حالا انوشیروان محسنی در جایگاهی نشسته که باید به مدیریت گردشگری بپردازد. اما آیا او می‌تواند چالش‌های این حوزه را درک کند؟ به نظر می‌رسد که او بیشتر از آنکه به فکر بهبود وضعیت گردشگری باشد،چ بسا باید به دنبال جلب رضایت سیاسیون باشد.
توجه داشته باشید که صالحی امیری با رای اعتماد پایین وزیر شده است و این چنینی اقدام، راه وزارت او را ستخت تر هم خواهد کرد.
در بسیاری از کشورها، معاونان گردشگری معمولاً از افرادی با تجربه و تخصص در این حوزه انتخاب می‌شوند. این افراد نه تنها باید با چالش‌های موجود آشنا باشند، بلکه باید توانایی ایجاد تغییرات بنیادین و توسعه پایدار را نیز داشته باشند. در ایران، به نظر می‌رسد که این رویکرد نادیده گرفته شده و بیشتر بر اساس روابط سیاسی و نه شایستگی‌ها انتخاب‌ها صورت می‌گیرد.
نقش گردشگری در اقتصاد ملی گردشگری به عنوان یکی از منابع درآمدزایی و اشتغال‌زایی در بسیاری از کشورها شناخته می‌شود. در ایران، با وجود پتانسیل‌های فراوان، این حوزه هنوز به طور کامل شکوفا نشده است. با انتصاب فردی که تجربه‌ای در این زمینه ندارد، ممکن است این فرصت‌ها از دست بروند و به جای پیشرفت، شاهد پسرفت باشیم.
حرف اخر
انتصاب معاون گردشگری، نشان‌دهنده نوعی بی‌حسی و بی‌توجهی در دولت است. این بی‌توجهی به نیازهای واقعی گردشگری و عدم توجه به تخصص‌های لازم، می‌تواند عواقب جبران‌ناپذیری برای این حوزه به همراه داشته باشد. شاید برای بهبود وضعیت گردشگری، نیاز به افرادی با تخصص و تجربه واقعی در این زمینه احساس شود. و گرنه روزگار توریسم در ایران، همیشه چنین خواهد بود و یا بدتر از این!
