به گزارش تابناک باتو ــ تحقیقات جدید نشان می‌دهد سگ‌هایی که در منطقه چرنوبیل زندگی میکنند از زمان فاجعه ۱۹۸۶، تکامل ژنتیکی سریعی را تجربه کرده‌اند. این سگ‌ها که فرزندان سگ‌هایی هستند که پس از انفجار هسته‌ای توسط صاحبانشان در این منطقه رها شده‌اند، دارای ویژگی‌های ژنتیکی متمایز هستند که آنها را از سایر سگ‌های […]
به گزارش تابناک باتو ــ تحقیقات جدید نشان می‌دهد سگ‌هایی که در منطقه چرنوبیل زندگی میکنند از زمان فاجعه ۱۹۸۶، تکامل ژنتیکی سریعی را تجربه کرده‌اند.
این سگ‌ها که فرزندان سگ‌هایی هستند که پس از انفجار هسته‌ای توسط صاحبانشان در این منطقه رها شده‌اند، دارای ویژگی‌های ژنتیکی متمایز هستند که آنها را از سایر سگ‌های دنیا متمایز می‌کند.
در یک مطالعه جدید، نمونه‌‌ای از خون سگ‌هایی که در منطقه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل و مناطق اطراف آن پرسه می‌زنند، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که سگ‌های نزدیک به محل انفجار هسته‌ای، دارای تغییرات ژنتیکی‌اند که به نظر می‌رسد از نظر ژنتیکی با سگ‌های مناطق دیگر متفاوت باشند.
«الن اوسترندر»، یکی از نویسندگان این مطالعه و استاد دانشگاه انستیتو ملی ژنوم انسانی در موسسات ملی بهداشت گفت: «من فکر می‌کنم نکته برجسته این مطالعه این است که ما توانستیم گروهی از سگ‌ها را که در نزدیکی راکتور زندگی میکنند شناسایی نموده و می‌توانیم آنها را تنها بر اساس مشخصات ژنتیکی آنها از بقیه سگ‌های دنیا متمایز نموده و بشناسیم.»
اگرچه تأثیر مستقیم این تفاوت‌های ژنتیکی بر سلامت و ویژگی‌های سگ‌ها مشخص نشده، اما این سگ‌ها تنها موجوداتی نیستند که پس از حادثه چرنوبیل، تغییرات ژنتیکی را تجربه کرده‌اند.
تحقیقات دیگر نشان می‌دهد که گرگ‌ها در این منطقه در برابر سرطان مقاوم شده‌اند و رنگ قورباغه‌های درختی این منطقه در مقایسه با سایر همتایان خود در مناطق غیر‌آلوده به رادیواکتیو تیره‌تر شده‌است، که ممکن است دلیل آن سازگار شدن با محیط و کاهش اثرات منفی تشعشعات با افزایش سطح ملانین باشد.
تشعشعات می‌تواند عامل اصلی این جهش‌های ژنتیکی باشد. تشعشع ممکن است به جهش‌های ژنتیکی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود، کمک کند و موجوداتی که نمی‌توانند خود را با اثرات تشعشع تطبیق دهند، ممکن است بمیرند و جمعیت‌هایی را که توانایی سازگاری بیشتری دارند، باقی بمانند.
مطالعات دیگر، در سال ۲۰۲۰ روی گونه‌ای از میگوی آبزی در دریاچه‌های چرنوبیل، نشان داد که تنوع ژنتیکی در دریاچه‌هایی با سطوح تشعشع بالاتر، بیشتر است.
آنچه واضح است این است که تغییرات ژنتیکی در سگ‌های چرنوبیل، سرعت انطباق تکاملی را نشان می‌دهد. این سرعت انطباق زمانی رخ دهد که جمعیت حیوانات در معرض تغییرات عمده محیطی قرار بگیرند.
