مردی که سال ۲۰۲۰، اولین پیوند موفق صورت را دریافت کرد، از تجربه وحشتناک تصادف خود گفت و از اینکه پیوند صورتش موفقیت‌آمیز بود ابراز خشنودی کرد. «جو دی‌میو»، ۶ سال پیش بعد از از تمام شدن شیفت شب کاری خود به خانه بازمی‌گشت که پشت فرمان خودرو خوابش برد و خودرویش واژگون شد. قبل […]
مردی که سال ۲۰۲۰، اولین پیوند موفق صورت را دریافت کرد، از تجربه وحشتناک تصادف خود گفت و از اینکه پیوند صورتش موفقیت‌آمیز بود ابراز خشنودی کرد.
«جو دی‌میو»، ۶ سال پیش بعد از از تمام شدن شیفت شب کاری خود به خانه بازمی‌گشت که پشت فرمان خودرو خوابش برد و خودرویش واژگون شد. قبل از اینکه مردم بتوانند او را نجات دهند، خودرو آتش گرفت و ۸۰درصد بدن او از جمله، صورت و دست‌هایش، به‌شدت سوختند. او بعد‌ها دیگر نمی‌توانست کار‌های روزمره‌اش را بدون کمک کسی انجام دهد.
انگشتان جو تا بند دوم قطع شده و پلک‌هایش بخیه خورده بودند و او اطراف را مانند کسی در پشت حصار زنجیره‌ای می‌دید.
سال ۲۰۲۰، جو پیشنهاد پیوند صورت و دست‌هایش را، با وجود اینکه شانس کمی برای زنده ماندن داشت، پذیرفت. زیرا دیگر نمی‌خواست با عذاب زندگی کند. این عمل جراحی ۲۳ ساعت طول کشید و دو هفته بهبود پس از آن هم بسیار سخت و دردناک بود.
جو گفت، «در آن روز‌ها دوستانی که وانمود می‌کردند دوست هستند را کاملا شناختم. آنها مرا رها کردند و هرگز با من تماس نگرفتند. اما دوستان جدیدی که با من مهربان بودند پیدا کردم.»
اهداء‌کننده صورت و دست، مرد ۴۸ ساله‌ای بود که بر اثر سکته مغزی جان خود را از دست داده بود.
اکنون جو با دختری به نام جسیکا آشنا شده است که به شدت به هم علاقه‌مند هستند و قصد دارند به‌زودی ازدواج کنند.
جو اولین فردی است که پیوند صورت او موفقیت‌آمیز بوده و توانسته عوارض جراحی را تحمل کرده و زنده بماند.
جو در مورد تصادف اتومبیل گفت: «ماشین من از کنار جاده منحرف شد، به حاشیه جاده برخورد کرد، چند بار واژگون شد و سپس آتش گرفت. من یک مود داشتم که حاشیه را خراش داد که جرقه‌ای ایجاد کرد و سپس ظرف روغن در اثر ضربه ترک خورد و سپس آنها فقط شعله ایجاد کردند.
«۸۰ درصد سوخته بودم. آنها مجبور شدند نوک انگشتانم را تا بند انگشت دوم قطع کنند و بعد مجبور شدند پلک‌هایم را بخیه بزنند، زیرا پلک‌هایم سوخته بودند. مثل این بود که از یک حصار زنجیره‌ای به بیرون نگاه کنم.»
او افزود که بهبودی او پس از آن «فوق العاده سخت» بود و در دو هفته اول حتی نمی‌توانست انگشتانش را حرکت دهد، در عوض کارکنان بیمارستان باید آنها را حرکت دهند تا حافظه عضلانی کار کند.
