پیگیری‌ها از نزدیکان حجت‌الاسلام حسینعلی نیری ، مشاور عالی رئیس قوه قضاییه نشان می‌دهد وی طی روزها، ماه‌ها و حتی سال‌های گذشته هیچ سفری به کشور آلمان نداشته و این خبر از مبنا کذب است.
رسانه ی آلمانی پرس پورتال مدعی حضور حجت الاسلام حسینعلی نیری، از اعضای کمیته ی تصمیم گیر درباره ی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷، در شهر هانوفر ِ آلمان جهت درمان در کلینیک مغز و اعصاب پروفسور مجید سمیعی شده است.
حجت الاسلام حسینعلی نیری کیست؟
حجت الاسلام حسینعلی نیری مشاور عالی فعلی رئیس قوه قضاییه، رئیس پیشین دادگاه عالی انتظامی قضات و معاون پیشین دیوان عالی کشور است.
به گزارش زیرنویس، حجت الاسلام نیری متولد سال ۱۳۳۵ در گیلان است. در نوجوانی به حوزه علمیه قم رفت و در زمان پیروزی انقلاب، از طلاب مدرسه ی حقانی در قم بود. پس از پیروزی انقلاب در سال ۱۳۵۹ حجت الاسلام علی قدوسی، دادستان وقت کل انقلاب به توصیه ی آیت الله محمد بهشتی که در آن زمان رئیس شورای عالی قضایی بود، حجت الاسلام نیری را وارد دستگاه قضا کرد.
در سال ۱۳۶۲ همزمان با ورود اسدالله لاجوردی به عنوان دادستان انقلاب اسلامی مرکز، حجت الاسلام نیری به عنوان حاکم شرع یکی از شعب های دادگاه انقلاب اسلامی مستقر در زندان اوین که مخصوص زندانیان سیاسی بود منصوب شد. هنگام ورود حجت الاسلام نیری به اوین ریاست «حکام شرع» بر عهده ی آیت الله محمدی گیلانی بود که پس از پیروزی انقلاب، به دنبال استعفای آیت الله صادق خلخالی به ریاست دادگاه انقلاب اسلامی منصوب گردید. حجت الاسلام نیری از همان ابتدا رابطه ی بسیار نزدیکی با آیت الله محمدی گیلانی داشت.
حجت الاسلام نیری سپس در سال ۱۳۶۷ به عنوان قاضی شرع در کمیته تصمیم گیر درباره ی زندانیان سیاسی منصوب گردید.
با منصوب شدن آیت الله محمدی گیلانی به ریاست دیوان عالی کشور، حجت الاسلام نیری در سال ۱۳۶۸، از سوی آیت الله محمد یزدی، رئیس وقت دستگاه قضا به سمت معاون دیوان عالی کشور منصوب شد و بیش از ۲۰ سال نیز در این سمت بود.
در آذر ۱۴۰۱ حجت الاسلام محسنی اژه ای، رئیس قوه قضاییه، حجت الاسلام نیری را به عنوان مشاور خود منصوب کرد.
حجت الاسلام نیری در مصاحبه ای که در سال ۱۴۰۱ با مرکز اسناد انقلاب اسلامی داشت، به پرسشی درباره ی «اعدام‌های دهه شصت و به خصوص سال ۱۳۶۷» اینگونه پاسخ داد: «آن برهه شرایط ویژه‌ای بود. وضع مملکت بحرانی بود. یعنی اگر قاطعیت امام نبود شاید ما اصلا این امنیت را نداشتیم.
شاید اصلا وضعیت طور دیگری بود. شاید اصلا نظام نمی ماند. روزی ۵۰ – ۶۰ تا ترور در تهران و شهرهای دیگر اتفاق می‌افتاد. در این شرایط بحرانی باید چه کرد؟ باید حکم قاطعی داد. آن که دادگاه را اداره می‌کند و مسائل در دستش است باید مسئله را جمع کند. در این شرایط که نمی‌شود با “قربانت بروم و فدایت بشوم” کشور را اداره کرد!»
حجت الاسلام نیری در پاسخ به این پرسش که «می‌گویند کسی که در زندان بود و داشت حبسش را می‌گذراند چه لزومی داشت که مجدد محاکمه شود؟»، پاسخ داده بود: «این‌ها به خاطر همان پرونده محاکمه نشدند که. این‌ها در زندان دوباره شلوغ کردند. در فضای زندان باز هم انسجام خودشان را داشتند. نه تنها رابطه تشکیلاتی داشتند بلکه تشکیلات جدیدی هم درون زندان به وجود آورده بودند. از راه‌هایی که می‌دانستند، از بیرون اطلاعات کسب می‌کردند. جو زندان دستشان بود و لذا توطئه‌های جدید در کار بود. اینطور نبود که آنها فقط بخواهند ایام حبسشان را بگذرانند.»
او ادامه گفته بود: «یک وقت کسی مثلا پنج سال زندانی است می‌گوید من باید پنج سال زندان بمانم دیگر چه کار دارم چه می‌کنند؟ ولی این‌ها توطئه کرده بودند و هماهنگی از بیرون داشتند. یعنی عناد خودشان را می‌خواستند ادامه بدهند. این‌ها می‌گفتند ما ضرر اقتصادی به نظام بزنیم. سیم تلفن را قطع کنیم. لامپ را بشکنیم و … با این‌ها که نمی‌شود نظام را سرنگون کرد.
یعنی یک لجبازی‌های بچگانه‌ای که مثلا مادر، بچه را تنبیه می‌کند، بچه می‌رود یک جایی یک حرکتی اذیتی می‌کند. مملکتی که این همه خرج دارد با چهار تا لامپ شکستن نظام سرنگون می‌شود؟»
وی در پاسخ به این پرسش که «حتی اگر صوری هم توبه می‌کردند بخشیده می‌شدند؟» هم گفته بود: «ما دنبال بهانه می‌گردیم که فرد را آزاد کنیم. یک بچه ۱۶ – ۱۷ ساله که رفته چهار تا اعلامیه پخش کرده سابقه مبارزاتی هم ندارد و حالا به زندان آمده باید چه کارش کنیم؟ آزادش می‌کنیم پیش پدر و مادرش برود. فضای زندان فضای آلوده‌ای است.
اینجا اگر بماند بدتر می‌شود. خیلی از این‌هایی که جنایتکارند در زندان یاد می‌گیرند. اول به خاطر چاقوکشی رفته زندان ولی بعد می‌رود زیردست چهار تا حرفه‌ای راه جنایت را یاد می‌گیرد. زندان آدم را در جنایت ورزیده‌تر می‌کند. لذا خیلی اوقات تلاش می‌کنیم این‌ها در زندان نمانند».
منبع:روزیاتو
